14 december 2011

Het zit nog steeds niet mee

Na thuiskomst met het nieuwe (loop)gips gisteren bleek er met dit gips niet te lopen. De hak was niet door en door gemaakt, de tenen staken buiten het voetbed, de randen waren zo scherp als een mes. Ze kon (na het hard te zijn geworden van het gips) geen stap meer verzetten

Vandaag dus om 08.00 uur het ziekenhuis gebeld en geëist dat wij werden toegevoegd op het spreekuur van onze behandelende arts. Na wat aandringen konden wij om 17.00 uur komen

Om dat wij nu een klein beetje weten hoe het hier werkt heb ik al bij voorbaat synthetisch gips bij de groothandel gekocht. Wat breder en langer dan de vorige keer. Dit om te voorkomen dat wij worden weggestuurd met de mededeling dat er in het ziekenhuis geen gips aanwezig is.

's Avonds bij het ziekenhuis aangekomen waren er denk ik wel 40 brekebeentjes voor ons, want het lijkt wel of heel Paramaribo in het gips moest worden gezet. De gipsmeester die Ria gisteren had behandeld liep ook rond. Ria: ,,Die mag echt niet meer aan mijn voet komen''. Dit vermelde ze ook bij de orthopeed. Deze bekeek haar klachten en moest gelijk toegeven dat het niet goed gedaan was. Hij sprak de verbazende woorden: ,,ik breng je wel even naar een echte gipsmeester''.

Deze persoon was van heel ander hout gesneden dan de vorige. Hij was meer een entertainer, die wel zijn vak leek te verstaan. Constant beweerde hij: ,,Het komt voor elkaar mevrouw'', en het leek ook wel zo te zijn. Hij plakte zelf een zool en een hak onder haar voet. Dus wij in de wolken, totdat Ria ging staan. En net als Ria in de winkels weet wat zij wil, ook daar nam zij de leiding van de gipsmeester over. Elke keer moest hij weer wat veranderen. Lager maken, randen wegknippen, de voorvoet verhogen. Het zweet brak de man uit. Hij was zeer amicaal gestart met het in orde maken van het gips, maar hij werd steeds korter en stugger, en zijn optreden werd steeds minder uitbundig. Ria merkte op dat hij niet moet zuchten, maar moet doen zoals zij het wilde. De fooi die Ria hem eerder had gegeven voorkwam vermoedelijk dat hij de handdoek niet eerder in de ring gooide. Uiteindelijk nam Ria genoegen met het resultaat.

Ofschoon de voet er letterlijk en figuurlijk uitziet als een kerstboom (groen), versiert met allerlei plakkers, om de aanpassingen te realiseren en Ria het nog steeds onbegrijpelijk vind hoe zij de ,,vakman'' moest corrigeren, zijn wij na 2 1/2 uur huiswaarts gekeert, met het idee ,,het moet maar zo'', en in onze achterhoofd, ,,we zullen nooit meer mopperen op de Nederlandse gezondheiszorg''.

In de voormiddag waren wij gebeld door de alarmcentrale met de vraag ,,wat willen jullie dat wij moeten doen''.

Ons antwoord was, dat het resultaat van het nieuwe gips bepalend was of wij eerder naar huis willen of tot 2 januari blijven. De afspraak wat wij willen moeten wij woensdag 19.00 uur Nld tijd geven.

In beide gevallen wordt er een upgrade naar Business Class gedaan bij het vliegen, want Ria moet haar been hoog houden tijdens de vlucht, en dat kan alleen in die comfortabele seats. Op Schiphol wordt een rolstoel en/of invaliden-vervoer geregeld

Ook moet zij trombose-pillen slikken en moet haar vaste gips een spalk-gips worden, dit ivm de druk in de vliegtuigcabine. of zij meteen naar een ziekenhuis moet worden vervoerd om het gips weer aan te passen is nog niet duidelijk

Al met al, we regelen ons suf, we hebben (op dit moment) eigenlijk geen tijd voor vakantie, maar we moeten morgen toch beslissen wat we gaan doen. Dus morgenochtend staat een proefwandeling maken op ons programma, en de ervaring hiervan bepaald onze vertrekdatum

Dus morgen horen jullie meer 

15 december 2011

De kogel is door de kerk

Vanmorgen leek Ria net een topsporster die de laatste test voor een belangrijke wedstrijd moest afleggen

Aan de hand van (blinde geleide hond) Marcel moest zij een parcour van ongeveer 1 km afleggen. Het was geen geen gemakkelijk traject, de weg was vol obstakels, kuilen en geparkeerde auto's en uiteraard winkels

Alhoewel een en ander niet zo soepel ging als gewenst, leefde zij helemaal op, vooral even een shop ingaan deed haar weer helemaal opbloeien

Het resultaat van deze test was dan ook dat wij hier (met alle beperkingen) blijven

In de middag contact opgenomen met Travel Care en de terugtocht besproken

Het bleek nog niet zo eenvoudig, buiten de hulpmiddelen zoals rolstoel en krukken is het belangrijkste dat zij medicatie krijgt voor trombose en dat haar gips wordt opengesneden, dit laatste naar aanleiding van het drukverschil in de vliegtuigcabine

Het eerste probleem kwam meteen te voorschijn. Met geen mogelijkheid konden zij onze tickets upgraden naar Business Class (nodig om haar been genoeg rust te geven). Zij kwamen met het voorstel om evt. eerder terug te gaan, want de eerste 14 dagen van januari was alles volgeboekt. Daar hebben wij afwijzend op gereageerd en de medewerkster zou proberen een alternatief te bedenken

Daar wachten wij dan maar weer op

Het weer was vandaag broeierig met een temperatuur van omstreeks 31 graden, en zeer vochtig, maar dit laatste is het bij jullie ook

Vandaag kreeg ik iets aangeboden (vlees) in een heerlijke saus. Het was een soort draadjesvlees en was zeer zeldzaam. Het bleek tijgervlees te zijn. Heerlijk, maar een raar gevoel overviel mij.

Doei

16 december 2011

Niets nieuws te vermelden

17 december 2011

Rommelige dag

Vandaag zo goed en zo kwaad met Ria Paramaribo ingeweest. Aan belangstelling geen gebrek, loopt er iemand voorbij die zegt zomaar ,,veel sterkte met uw voet mevrouw''. In een schoenwinkel waar we op zoek gingen naar een schoen die wat hoger was om het scheeflopen te compenseren ontmoette wij een Surinaamse vrouw (ook met een kruk) die in plat Amsterdams vroeg ,,wat heeft u mevrouw''. En zo gaat het maar door. Ik moet wel zeggen dat haar voet er wel erg Surinaams uitziet (zie foto)

Het prachtige warme weer werd vandaag afgewisseld met af en toe een wolkbreuk

Vandaag vertrok Imro en zijn 2 broers weer naar Nederland. Het waren gezellige gasten waar je best een biertje mee kon drinken

Vandaag tijdens ons biertje aan het zwembad ontmoette wij een Nederlandse vrouw, die heel smachtend naar het zwemwater keek en opmerkte ,,Ik wilde maar dat ik zwemgoed bij mij had''. Ria merkte meteen op ,,wilt u een zwempak van mij lenen'', de vrouw antwoorde meteen: ,,heeft u geen bikini''?.

Dus Marcel naar boven om een bikini te halen voor die mevrouw

Halverwege het zwembad liep zij Marcel tegemoet en die overhandigde haar de bikini, waarop zij aan Marcel vroeg ,,wilt u even mijn jurk vanachteren openritsen''. Onze ridder Lancelot kloek en moedig opende de rits en trok hem omlaag tot hij niet verder kon.

Dit alles tot grote hilariteit van iedereen

's Avonds heerlijk uit eten geweest met Melita en haar moeder in een Javaans eethuis. waar ik weer in de fout ging, ik dacht een lekker stukje vlees in mijn mond te steken, het resultaat was dat ik dacht dat ik de brandweer moest bellen. De tranen schoten mij in mijn ogen. Het bleek nl. een prakje pepers te zijn, welke aan de rand van je bord wordt gereserveerd. Maar ook dat hebben we weer overleefd

We kregen ook nog een uitnodiging van iemand die wij pas 2 dagen kennen om een verjaardag mee te vieren. Het is wel ver, in de omgeving van Joden Savannah en is gelegen aan de Suriname rivier. Wel vroeg op want om 8 uur gaan we al rijden

Dus vandaag was ondanks alles een leuke dag

                                                                      18 december 2011

De langste dag

Vandaag op uitnodiging van Yvi en Steve (vrienden van Melita) op bezoek bij een familie in District Paokka - Ayo

De moeder van een vriend van hun werd 65 jaar en zij zouden er tot ongeveer 15.00 uur blijven ivm het naar school gaan van hun kinderen de volgende dag

Om 08.00 uur zouden wij vertrekken (dus het werd 08.30 uur). Het was ongeveer 1 1/2 uur rijden maar met een tweetal stops erbij was het 2 1/2 uur. Tijdens de stops werden andere vrienden en kennissen ontmoet en gezamenlijk werd de weg verder af gelegd

Deze weg zouden wij in Nederland nog niet eens met een bulldozer willen berijden, maar dat maakte onze vrienden niets uit. Kuilen, bulten, waterplassen alles zijn we tegengekomen. Ook wegwerkers die de weg aan het asfalteren waren, nog niet wetend wat ons door hun gedrag te wachten stond.

De plek van aankomst lag aan de Suriname rivier. Dus buiten het strakke, hete zonnetje, ook een beetje wind. Bij aankomst werden wij ontvangen of zij ons al kenden, en het carrousel kwam op gang. Eten, drinken, chillen, kletsen, drinken eten, etc. etc. De voorraad was genoeg voor heel Diemen. Steve (degene die ons heeft meegenomen) deed ook de muziek, en om 15.00 uur 's middags dat wij weg zouden gaan, konden wij niet weg, omdat er net een stuk was geasfalteerd, en er is maar één weg. Dus buiten weer eten, weer drinken, werd er ook nog gedanst. Nou kan ik redelijk uit de voeten, maar het is toch anders. Maar ik ben cum laude geslaagd, evenals Ria, die stilstaand alleen haar lichaam bewoog. Wat opvallend was dat er een aantal vrouwen Ria herkende. Zij hadden Ria herkent aan haar opvallende gipsverband en hadden haar 's middags in Paramaribo gezien.

Ook Jos Chelis vriend uit Redi Doti (Dennis) was aanwezig. Ik moet Jos de groeten doen

In de Keizerstraat (waar wij logeerde) stopte zelfs een auto, een vrouw stapte uit en vroeg: ,,Mag ik een foto van uw voet nemen''.

Om elf uur 's avonds kregen wij het sein: ,,De weg is klaar''.

Op naar de auto's en weer die kl... weg af. Na ongeveer een uur hobbelen konden wij niet verder. Er lag nogmaals vers asfalt en daar kan/mag je niet over rijden

De discussie was wat nu. Blijven staan (3 uur) in een bos waar behalve konijnen ook tijgers voorkomen of terugrijden. Ria vond staan blijven geen goed idee. Denk eens aan een sanitair uitstapje uit je auto en je ontmoet een tijger. Dus het was simpel, weer terug. Aangekomen stelden wij de vraag: ,,Is hier soms een feestje''?. Er waren nog een aantal mensen gebleven en sliepen buiten in hangmatten. Dus verrast was een ieder dat wij weer terugkwamen.

Dus er moest minimaal drie uur worden overbrugt. Dat gebeurde in auto's, hangmatten, ik bijvoorbeeld op 2 stoelen. Het was niet zo comfortabel. Maar wel luxe aan de Suriname Rivier, 25 graden en stikvol muskieten. Iedereen aan het meppen, behalve ik, helemaal geen last. Ik denk dat ik te oud voor ze was.

Om 02.00 uur zouden wij weer gaan rijden (dus gingen om 03.00 uur rijden). Gelukkig was het asfalt goed, dus binnen 1 1/2 uur waren wij in Paramaribo en waren 04.45 uur boven

Je zou denken pitten, pitten, pitten. Nee hoor, om 08.00 uur zaten we al aan het ontbijt, en een uurtje later waren wij aan het zwembad