19 december 2011
Niets nieuws te vermelden
20 december 2011
Uitslag Foto's
De resultaten van de foto's waren positief. De orthopeed was tevreden over het bot-aangroei. Een nieuw stukje tape over de voet rijker en € 100 armer en met een Fit Fly-verklaring voor 5 januari verlieten wij het ziekenhuis.
De Alarm Centrale gebeld en doorgegeven dat wij gebruik willen maken van het KLM-transport op 5 januari. Er waren een beperkt aantal plaatsen nog vrij.
De Alarm Centrale kon nog geen boeking doen, niet eerder dat wij deze verklaring hadden gefaxed. Dat kan pas hier op lokale tijd 08.00 uur (12.00 uur Nld tijd). Ik hoop dan nog maar dat er plek is. Het reisbureau werkt niet zonder een doktersverklaring uit Suriname, en een akkoord door de Nederlandse dokter (maar die werkt alleen Nld. kantooruren). Al met al de bureaucratie staat direct handelen in de weg
Dus nu maar afwachten wat Nederland beslist
Voor de rest alles bij het oude, behalve het weer, een wolkbreuk. Het leek wel of heel Paramaribo blank stond, de auto's reden soms met de assen in het water
Maar morgen weer een nieuwe dag
21 december 2011
40 jarig
Het ging niet ongemerkt voorbij. De vele Skypes, Mailtjes, meegegeven kaarten en het mooie bloemstuk van Joh, Melita, Gaby en zus Jo maakten er toch nog een feestdag van
's Avonds hebben wij bij een sjieke Thai heerlijk gegeten
22 december 2011
De Hulk
Ria heeft vandaag groen van ellende gezien. Hoe is dit gekomen. Wij hebben een klein uitstapje ondernomen welke Ria met haar voet wel zou kunnen. Namenlijk Dolfijnen spotten. Wij konden mee met een groep die ook in ons complex zit. Zij hadden een boot geregeld en wij konden mee
Dus om 08.00 uur in de taxi naar Leonsberg waar vandaan de boot zou vertrekken. Het opstappen vond Ria al eng, want zij moest een hele lange steiger aflopen, die van planken was gemaakt met een zeer variabele afstand tussen deze planken in. Ga daar maar eens aan staan met je kruk. Zij moest dus heel goed naar beneden kijken en daardoor zag ze hoe hoog deze steiger vanaf het strand was. Het (lastige) instappen ging echter perfect
De boot waarmee wij gingen was een houten smalle boot met een buitenboordmotor achterin. Ria zag meteen al dat aan de achterkant een paar rotte planken waren en dat was niet zo goed voor haar gemoedrust. Maar de zon scheen en het was windstil. Dus tjoek tjoek de Suriname river af op weg naar de zee.
Daar aangekomen was er geen dolfijn te bekennen en werden wij op een zandbank gedropped, en de schipper ging bij een aantal collega's vermoedelijk een bakkie troost halen. Na zo'n 20 minuten kwam hij terug en moesten wij Ria weer aan boord zien te krijgen. Geen probleem.
Het enige wat we zagen op dit brokje grond was een dode piranha
Rondvarend in grote kringen zagen wij de eerste dolfijnen zwemmen, de afstand was erg groot en ze verdomde het om dichterbij te komen. De bootsman gaf een perfecte verhandeling over het leefgedrag van deze dieren en bleef maar in grote cirkels rondvaren, en af en toe zagen wij er weer een paar. Hij zei tot ons: ,,de natuur kan je niet dwingen, jullie hebben ze nog gezien, ik ben er wel eens geweest dat er helemaal niets te zien was''. De man deed enorm zijn best, en ja hoor we zagen er een jumpen.
Ondertussen werd het steeds donkerder en er kwam een tropische hoosbui op ons af, gepaard met een flinke wind, welke de boot heen en weer slingerde en ook de regen stond pal in de (ondertussen met afgeschermde zijkanten) boot
De klappen die de boot maakte en de deining van het rumoerige water bezorgde Ria een angstgevoel van jewelste. Ze kneep buurvrouw links en buurvrouw rechts helemaal blauw en het huilen stond haar nader dan het lachen
De bootsman deed ook een duit in het zakje: ,,Mevrouw maak u niet ongerust, want de boot is van hout en blijft altijd drijven''.
De opmerking van Ria, ik ga nooit meer mee, voor geen miljoen'', sloeg in bij alle inzittende en de groene kleur (iemand zei ze is helemaal wit, maar wij vonden haar groen) deed haar een beetje op de hulk lijken.
Gelukkig kwamen wij hierna in rustiger water en na de lastige uitklim uit de boot en steiger waren wij weer veilig aan land
We hebben nog een boottochtje op de planning staan, maar of ze dat door laat gaan betwijfel ik
Terugvlucht
We hebben bericht gehad van onze alarmcentrale dat we definitief 5 januari teruggaan. Ria in de business class en ik op de economische trekhaak
We vertrekken 20.20 uur Surinaamse tijd van Zanderij en landen 09.20 uur Nederlandse tijd op Schiphol. We gaan met de KLM omdat SLM geen stoel meer vrij had
De avond ervoor wordt het gips opengesneden en moet zij tijdelijk weer met 2 krukken lopen
op Schiphol staat een rolstoel en een taxi om ons naar huis te brengen. Dus Pieter je hoeft niet te verzuimen bij je baas
Dus vandaag 22 december (Ria haar verjaardag) was weer een enerverende dag
23 december 2011
Voetbal
Vandaag een training bezocht van de voetbalclub van John. Het is een gemengde training, de meesten zijn veteranen, met hier en daar een jonkie ertussen.
De training bestond gewoon uit een partijtje van 9 tegen 9
Het voetbalveld was naar Nederlandse maatstaven vreselijk. Hoog gras, laag gras, bulten, kuilen en waterplassen, maar het plezier was 110 %
De meesten proberen op techniek te spelen. Draven zie je haast niet, ook op het middenveld wordt gewoon veel stilstaand voetbal gespeeld. Daar iedereen op techniek probeerd te spelen, ook door degene die minder bedeeld zijn met deze gave, is de hele wedstrijd één happening. De meesten voetballen ook ontzettend met hun mond. Het lijkt wel praatje pot, en op de tribune (waar ik tussen een paar bekende zat) voelde ik mij helemaal thuis
Ik zag er zelfs één met een shirt van Heerenveen rondlopen. Had stage bij die club gelopen
Na afloop werd er nog een aantal partijtjes Domino gespeeld. Wel op een zodanige manier dat ik wel zag en snapte hoe je de stenen kon en moest aansluiten, maar van de taktiek snapte ik helemaal niets. En in hun enthousiaste en luidruchtige spelgedrag werd alles in Sranang gezegd, wat inhield dat ik af en toe een woord (Nederlands) oppikte en dan maar uitbundig meedeed.
Het was weer een ervaring rijker
Weer eens iets anders dan zuster Clivia spelen, maar dat vind Florence Nightingale niet erg
24 december 2011
Kinderverjaardag
Gisteravond naar een ,,kinder''verjaardagje geweest. Nou verdagdagje, zeg maar VERJAARDAG. Er werd een Javaans meisje 13 jaar. We kwamen daaraan (vlak bij Zanderij) en werden verwelkomt door de vader van het meisje. Na voorgesteld te zijn werden met z'n 4-en aan een tafeltje gezet, we waren met John en Melita, waarop een fles whiskey, een fles Sprite en de grote Parbo bier werden neergezet. Om ons heenkijkend zagen wij meer ouders dan kinderen, dat bevreemde ons wel. Er werd meteen begonnen met overheerlijke Javaanse gerechten, zodat wij in ieder geval een bodempje hadden.
De oplossing van zo weinig kinderen diende zich aan met een enorm lawaai. De Feestbus uit Paramaribo kwam aan. Keiharde muziek en zeker 50 kinderen. Daarmee was ook dit probleem opgelost.
Voor de kinderen was een hele entertainmentgroep ingehuurd. Een clown (wij zouden het een ceremoniemeester noemen), suikerspin, trampoline en een DJ
Na een aubade aan de jarige te hebben gebracht, startte de ,,clown'' met een spelletje (stoelendans), maar dan op zijn Surinaams. Niet gewoon lopen en op een fluitsignaal gaan zitten, nee, elke ronde moest al dansende worden afgelegd. En steeds een andere dans. Uiteindelijk natuurlijk een winnaar. Waarom deze inleiding. Hier komt het, daarna moesten de ,,ouderen'' inclusief mijn persoontje het ook doen. Dat was voor een ieder natuurlijk dolle pret. ,,Die meneer uit België'' moest alles uit de kast halen om alle dansjes mee te doen. Maar nu komt het. ,,Die meneer uit België'' won het
Meerder spelletjes (modeshow, etc.) werden gespeeld, maar gelukkig was ik daar NIET het leidend voorwerp van
Al met al, zo'n kinderverjaardag (plm. 50 kinderen en nog meer ouders), in zo'n omgeving en met zo'n opzet heb ik nog nooit meegemaakt. Dus ook deze ,,Kerst''-avond kunnen wij beschrijven als ,,onvergetenlijk''.
25 december 2011
Niets nieuws te vermelden